Najnowsza publikacja redakcji Poradnika Instytucji Kultury: Rachunkowość i finanse instytucji kultury. Odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania
Najnowsza publikacja redakcji Poradnika Instytucji Kultury: Rachunkowość i finanse instytucji kultury. Odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania
[Szkolenie] Zamknięcie roku w instytucji kultury — jak zgodnie z przepisami i bezstresowo sporządzić sprawozdanie finansowe za 2022 r.?: 9 grudnia 2022 | [Webinar] Praca w godzinach nadliczbowych i dyżur pracowniczy w instytucji kultury: 14 grudnia 2022 | Wynagrodzenie pracowników kierujących instytucją kultury: 14 grudnia 2022 | [Szkolenie] Zamówienia podprogowe (do 130 000 zł) w instytucjach kultury: 13 stycznia 2023
Instytucja kultury zajmuje się sprzedażą książek. Prowadzi też muzeum, w którym chce umieścić po egzemplarzu sprzedawanych przez siebie książek.
Jak należy zaksięgować zdjęcie ze stanu magazynowego i podarowanie książki?
Biblioteka zmieniła z 300 na 500 zł próg, od którego będzie zaliczać poszczególne składniki majątku do pozostałych środków trwałych.
Czy w związku z tym musi przenieść środki z konta pozostałych środków trwałych do ewidencji ilościowej, a jeśli tak, to na jakim druku?
Instytucja ma też w pozostałych środkach trwałych rzeczy, które powinny być w księdze inwentarzowej ilościowej.
Czy powinna przenieść je do pozostałych środków trwałych (po zmianie polityki rachunkowości wartości początkowej z 500 do 10 000 zł)?
Jakim dokumentem w przypadku likwidacji filii bibliotecznej powinna przenieść jej środki trwałe do innych filii?
Czy samorządowa instytucja kultury może za materiały zakupione w serwisie internetowym płacić przy użyciu przelewów natychmiastowych typu PayU czy Przelewy24?
Pytania dotyczą określenia w polityce rachunkowości definicji środków trwałych umarzanych jednorazowo.
Czy instytucja kultury może wyodrębnić wśród środków trwałych te, które są umarzane w 100% w miesiącu przyjęcia ich do używania, określając ich wartość, np. od 5000 zł do 9999 zł?
Czy zakup takich środków trwałych może być finansowany z dotacji podmiotowej, czy tylko z dotacji celowej lub ze środków własnych?
A może instytucja powinna uznać, że środkami trwałymi są tylko te składniki majątku, których jednostkowa cena przekracza 10 000 zł i są umarzane stopniowo (w czasie)?
Biblioteka otrzyma dotację celową od organizatora w wysokości 10 000 zł na zakup serwera oraz 10 000 zł na zakup 2 zestawów komputerowych.
W polityce rachunkowości jednostki przyjęto zasadę, że:
Według zasad przyjętych w polityce rachunkowości, zakup serwera i zestawów komputerowych powinien być zamortyzowany jednorazowo w następnym miesiącu po przyjęciu do używania.
Czy te rozwiązania przyjęte przez jednostkę są prawidłowe?
Muzeum jako samorządowa instytucja kultury realizuje swoje cele statutowe m.in. poprzez gromadzenie i ewidencjonowanie eksponatów zakwalifikowanych do muzealiów. Zgodnie z art. 10 Ustawy z 29 września 1994 o rachunkowości (dalej: ustawa o rachunkowości), każda jednostka winna posiadać dokumentację opisującą przyjęte przez nią zasady (politykę) rachunkowości zatwierdzoną przez kierownika jednostki. Przyjęte przez jednostkę zasady (politykę) rachunkowości, opisane w ustalonej przez kierownika jednostki dokumentacji, wymagają bezwzględnego stosowania rozwiązań wybranych przez jednostkę spośród dopuszczonych przez przepisy o rachunkowości.
W polityce rachunkowości muzeum zapisano, że muzealia podlegają inwentaryzacji w drodze weryfikacji z częstotliwością określoną w § 3 ust. 6 Rozporządzenia Ministra Kultury z 30 sierpnia 2004 r. w sprawie zakresu, form i sposobu ewidencjonowania zabytków w muzeach (dalej: rozporządzenie w sprawie muzealiów), które przewiduje ich weryfikację co 5 lat od daty zakończenia poprzedniej kontroli, a za zgodą organu założycielskiego termin ten może być wydłużony do 10 lat. Zgodnie z polityką rachunkowości, muzeum zalicza muzealia do środków trwałych niepodlegających amortyzacji ewidencjonowanych na koncie 016 „Dzieła sztuki i eksponaty muzealne”. Z kolei na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o rachunkowości, objęte ewidencją księgową muzealia, mające cechy środków trwałych, inwentaryzuje się — co do zasady — na ostatni dzień każdego roku obrotowego. Jednak w związku z tym, że znajdują się one na terenie strzeżonym, można przeprowadzać ich inwentaryzację raz w ciągu 4 lat.
Zdaniem głównego księgowego muzeum inwentaryzacja powinna być przeprowadzona zgodnie z zapisami polityki rachunkowości, ponieważ na takie rozwiązanie jednostka się zdecydowała.
Czy inwentaryzacja przeprowadzona zgodnie z zapisem w polityce rachunkowości spełnia wymogi wynikające z art. 26 ustawy o rachunkowości oraz § 3 ust. 6 rozporządzenia w sprawie muzealiów?
Organizator przekazał instytucji kultury w użytkowanie wieczyste grunty z posadowionymi na nich dwoma budynkami zabytkowymi, wpisanymi do rejestru zabytków. W budynkach instytucja prowadzi statutową działalność kulturalną. Instytucja chciałaby nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od budynków wpisanych do rejestru zabytków.
Czy wystarczy w takim przypadku odpowiedni zapis w polityce rachunkowości?
Samorządowa instytucja kultury w drodze porozumienia przekazała obsługę finansowo-księgową urzędowi gminy.
Kto w takim przypadku odpowiada za przygotowanie odpowiednich dokumentów, takich jak polityka rachunkowości — kierownik instytucji kultury czy kierownik jednostki obsługującej, tj. wójt?
Z dotacji celowej ośrodek kultury kupił stroje ludowe dla działającej w jego ramach sekcji. Wartość jednego kompletu uszytego stroju waha się od 500 do ponad 1000 zł. Wartość wszystkich strojów to ponad 30 00 zł. Zgodnie z polityką rachunkowości obowiązującą w instytucji, ewidencji środków trwałych podlegają zakupy majątkowe o wartości powyżej 1000 zł.
Czy strój ludowy jest środkiem trwałym?
Czy ewidencja powinna obejmować tylko część strojów — tych o wartości powyżej 1000 zł, a pozostałe stanowią zużycie materiałów (wyposażenie)?
Czy każdy komplet należy przyjąć na osobnym dokumencie OT „Przyjęcie środka trwałego”?
Główny księgowy, który razem z dyrektorem wykonuje przelewy, był na zwolnieniu lekarskim, a trzeba było coś pilnie zakupić na potrzeby instytucji kultury. Wydatek był zaplanowany w planie finansowym, kierownik działu zrobił zamówienie i trzeba było zrobić przedpłatę. W takiej sytuacji kierownik zapłacił więc z własnych środków. Po powrocie do pracy główny księgowy zwrócił pracownikowi tę kwotę.
Czy takie rozwiązanie sprawy było prawidłowe?
Instytucja kultury, która nie posiada stanowiska kasy, chce przyjmować wpłaty z tytułu usług ksero i drukowania na podstawie rejestru. W rejestrze znajdą się informacje o tym, kto, kiedy i jaką kwotę wpłaca oraz podpis osoby wpłacającej.
Pod koniec dnia księgowy instytucji całą kwotę wpłaca na rachunek bankowy.
Skoro instytucja nie może przetrzymywać pieniędzy publicznych, to czy zaproponowane rozwiązanie jest możliwe, czy bezwzględnie należy zakupić sejf i stworzyć stanowisko kasy?